تناسب اندام و ارتقای بهداشت روانی Physical Fitness and Enhanced Psychological Health

وضعیت فعلی ادبیات تخصصی و عمومی

بیش از هزار مقاله در مجلات علمی در مورد تاثیرات ورزش منتشر شده است ( هیوز 1984 ) در آماده سازی برای این بررسی ، بیش از 200 مقاله منتشر شده که در ادبیات تخصصی از سال 1980 قرار دارند. مقالات زیادی و گزارش های منتشرشده در مجلات موضوع مورد بررسی می باشد . با توجه به راهنمای خوانندگان ادبیات دوره ای ، بالغ بر 150 مقاله در مورد ورزش در سال 1986منتشر شده است. اکثریت قریب به اتفاق مقالات که بر فواید روانی ورزش منظم تمرکز کرده اند اثرات تنش و استرس را برجسته می کنند. تعدادی از مقالاتی که ادبیات ورزش و سلامت روانی را بررسی می کنند در طول دهه های گذشته ظاهر شده اند ( برومن 1981 ، دوان و اسچرمن 1987، فولکین و سیم 1981 ، هالز و تراویز 1987 ، هیوز 1984 ، لدویق 1980 ، مارتینسن 1989 ، اوبرمن 1984 ، فلپس 1987 ، رانسفورد 1982 ، ریپه ، وارد ، پرساری و فردسون 1988 ، سیمون ، اپستاین ، مک گومن و کوپفر 1985 ، سانستروم 1984 ، تیلور ، سالیس و ندل 1985 ، تامپروسکی و الیز 1986 ) .بسیاری از این بررسی ها ، هرچند بر جنبه های خیلی خاص ورزش و سلامت روانی و یا جمعیت های خاص تمرکز کرده اند. برای مثال بعضی از این بررسی ها نقش ورزش در درمان اختلالات اضطراب یا افسردگی را بررسی کرده اند ( هالز و تراویس 1987 ، لدویق 1980 ، مارتینسون 1989 ، رانسفورد 1989 ، سیمون و همکارانش 1985 ) . برخی نیز اثرات سلامت جسمانی با مروری کوتاه بر اثرات ورزش بر سلامت روان مورد بحث قرار داده اند (  از جمله اوبرمن 1984 ، فلپس 1987 ، ریپه و همکارانش 1988 ).بررسی های دیگر تنها بر ورزش ایروبیک تمرکز داشته اند ( هیوز 1984 ، ساکس 1982 ) در حالی که دیگران نقش ورزش بر فرایندهای شناختی را بررسی کرده اند ( تامپروسکی و الیس 1986 ) عزت نفس (  سانستروم 1984 ) یا  شخصیت ( دوان و اسچرمن 1987).  آخرین بررسی جامع و گسترده ادبیات ورزش و سلامت جسمانی مقاله فولکین و سیم در سال 1981 بود که روانشناس آمریکایی ارایه داد. این مرور عالی  ادبیات را در مورد اثرات ورزش بر شناخت ، ادراک ، رفتار کار ، خواب و رفتار اجتماعی بررسی کرد. این نویسندگان به این نتیجه رسیدند که ورزش منجر به بهبود خلق وخو ، خودباوری و رفتار کاری می شود و هم چنین باعث بهبود عملکرد شناختی در طول و بلافاصله بعد از تمرین می شود. نویسندگان همچنین به این نتیجه رسیدند که بجز خودباوری ، شخصیت با بهبود تناسب اندام تحت تاثیر قرار نمی گیرد. فالکین و سایم ( 1981 ) همچنین مشکلات روش شناختی گسترده ای در مورد ورزش و ادبیات سلامت روان را مورد بررسی قرار داده اند. تنها 15 درصد مطالعاتی که بررسی شده اند شامل طراحی تجربی درست می باشد و اکثر این مطالعات با استفاده از جمعیت بالینی انجام شد. در این آزمایش با استفاده از افراد سالم تقریبا تمام کودکان مورد مطالعه قرار گرفته اند. تعداد کمی از مطالعات انجام شده شامل گروه کنترل مناسب و انتساب تصادفی در شرایط آزمایشگاهی به ندرت انجام شد.

 جای تعجب است که تنها بخش کوچکی از مطالعات علمی تنها نقش ورزش در سلامتی روانی در میان جمعیت عادی را مورد بررسی قرار داده اند ، در پرتو همه گیر شدن پدیده تناسب اندام و ادعاهای متعدد ، فواید ورزش بر وضعیت روانی آشکار شد. بنابراین درحالی که ادبیات تخصصی بر ورزش به عنوان یک مداخله بالینی ، مطبوعات عامه پسند به کلی  به تبلیغ عمومی فضایل ورزش در بالا بردن رفاه ، خلق و خوو خودباوری متمرکز شده اند ، با توجه به این امور ، تعیین کار علمی جدیدتر از این اظهارات اخیر ضروری به نظر می رسد.

هدف ها و روش ها :

هدف این مرور ،  بررسی تحولات در ورزش و سلامت روانی از انتشار مقالات  فالکین و سایم ( 1981 ) بوده است و کشف راه هایی برای تحقیقات آینده . بررسی فعلی تحقیقی را برجسته می کند که ارتقای سلامت روان و رفاه جمعیت غیربالینی را مشخص می کند. چکیده روانشناسی  مدلاین و شاخص علوم اجتماعی برای آزمایش مطالعات انسان های بالغ که در نشریات علمی حرفه ای در طول یا پس از سال 1980 منتشر شد جستجو کرد. مطالعات با استفاده از هر دو جمعیت بالینی و یا با تمرکز بر آسیب شناسی روانی و درمانی از بررسی حذف شدند. مطالعاتی که روش شناسی ناقصی داشتند ( n=25 ، به عنوان مثال در استفاده از گروه کنترل شکست خوردند ،بدون چک کردن قابلیت اطمینان و متکی بر متغیرهای مستقل و وابسته ، با استفاده از مطالعه موردی )به طور خلاصه در این مطالعه بررسی شدند. توجه اولیه بر 41 مطالعه که از نقاط ضعف روش شناختی رنج نمی برند متمرکز شد. چهار منطقه عملکرد روانی در یافته های پژوهشی از سال 1980 تحت پوشش قرار گرفته اند : 1 – سلامت روانی و خلق وخوی 2- شخصیت و خودباوری 3- پاسخ دهی به استرس فیزیولوژکی 4 – شناخت.

سلامت روانی و خلق و خوی:

در جستجو برای فهمیدن اثرات ورزش و چگونگی ایجاد آنها ، مهم است که تغییرات خلق و خو و رفاه را بطور جداگانه بلافاصله پس از تمرین و منافع دراز مدت حفظ رژیم ورزش را بررسی کرد.سیزده مطالعه از سال 1980 برای بررسی این موضوع انجام شده است. چهار مطالعه ( برگر و اوانز ، 1983،1988، لیچمن و پونسر 1983 ، استپتو و کاکس 1989 ) اثرات کوتاه مدت ورزش را بر بررسی آزمایش فرضیه ای که خلق وخو را بهبود می بخشد و رفاه را تامین می کند . نه مطالعه دیگر ( بلومنتال ، ویلیامز ، ندلز و والاس ، 1982 ، گلدواتر و کالینز 1984 ، هایدن و آلن 1984 ، هیوز ، کاسال و لئون 1986 ، کینگ ، تیلور ، هاسکل و دبوسک 1989 ، لابتیز ، برامل ، استول و نیکولی 1983 ، لابستین ، موسباچر و اسماعیل 1983 ، موسی ، استپتو ، متیو و ادوارد 1989 ، سوتمن و اسماعیل 1984 ) بر منافع دراز مدت ورزش تمرکز کرده اند.ده مطالعه از سیزده مطالعه  بهبود در سلامت روانی و خلق وخوی ورزشکاران را گزارش کرده اند.

منافع کوتاه مدت

لیچمن و پوسنر ( 1983 )  32 کلاس ورزشی در محلی را مورد بررسی قرار دارند  و 32 جامعه  از نظر سنی همسان را مطابقت دادند. اگرچه هر دوی ورزش و فعالیت های سرگرمی با بهبود خلق و خو ، فعالیت فیزیکی ارتباط قوی تری دارد. برگر و اونز (1983 ) 36 نفر از اعضای مدارس  شنای ابتدایی و متوسطه را بررسی کردند و 42 دانش آموز تربیت بدنی و علوم بهداشتی به عنوان گروه شاهد سخنرانی حضور پیدا کردند. نتایج نشان داد که بلافاصله پس از کلاس ، شناگران باتجربه بطور قابل توجهی خلق و خوی خودرا بهبود بخشیدند. برگر و اوانز (1988 ) سپس به بررسی 170 نفر با حضور در هر دوی شنا و نرده ، هاتا یوگا ، تهویه بدن یا کلاس های کنترل سخنرانی بررسی کردند. ارائه پرسش نامه هم قبل و بلافاصله بعد از سه جلسه ، حداقل برخی از پیشرفت های خلق و خوی قابل توجه برای شنا ، شمشیربازی و گروه های یوگا نیز نشان داد. تغییرات خلق و خو در گروه یوگا بسیار قوی تر بود. در نهایت ، استپتو و کاکس ( 1989 ) 32 دانش آموز مناسب و غیرمناسب که در دو کارآزمایی 8 دقیقه ای ورزش با شدت بالا و کارآزمایی 8 دقیقه با شدت پایین شرکت کردند. نویسندگان دریافتند که ورزش با شدت بالا منجر به افزایش اضطراب و خستگی می شود ، در حالی که تغییرات مثبت خلق و خو با ورزش با شدت پایین ایجاد شد. نتایج این چهار مطالعه  نوشته ای که فعالیت فیزیکی متوسط می تواند خلق و خو را بهبود بخشد و بلافاصله پس از تمرین ورزشی رفاه ب بار بیاورد را پشتیبانی می کند ، در حالی که ورزش با شدت بالا ممکن است واقعا خلق و خوی منفی مانند تنش و اضطراب را افزایش دهد.تمامی چهار مطالعه طبیعتا همبسته هستند با این حال و نه بصورت تصادفی  افراد به شرایط تجربی و اختصاصی مشخص می شوند.بنابراین روابط علت و معلولی را نمی توان در این مطالعات مورد بررسی قرار داد. علاوه بر این گروه ورزشی و غیرورزشی در مطالعه لیچمن و پوسر ( 1983 ) و برگر و اواتز (1983 ) برای دوره های تکراری همسان نبودند.

مزایای بلند مدت

شش مطالعه فواید ورزش بعد از یک برنامه ورزشی تجربی با داشتن افرادی که در طول چند هفته در فعالیت های ورزش شرکت کرده بودند را ارزیابی کردند ( بلومنتال و همکارانش ، 1982 ، گویدواتر و کالین 1985 ، هیوز و همکارانش 1986 ، کینگ و همکارانش 1989، لوبیز و همکارانش 1983 ، موسی و همکارانش 1989 ) . سه مطالعه که برای آزمون فرضیه اضطراب ( هیدن و آلن 1984 ، اسماعیل و ساتمن 1984 ) و افسردگی ( هایدن و آلن 1984 ، لابستین و مکارانش 1983 ، ساتمن و اسماعیل 1984 ) از روش همبستگی استفاده کردند در فعالیت فیزیکی در مقایسه با بزرگسالان بی تحرک بودند. شش مطالعه از این هشت مطالعه بهبود قابل توجهی در رفاه و خلق وخوی ورزشکاران را نتیجه داد ( بلومنتال و همکارانش 1982 ، هایدن و آلن 1984 ، لوبیز و همکارانش 1983 ، لابستین و همکارانش 1984 ، موسی و همکارانش 1989 ). چهار مطالعه از این شش مطالعه ا ز طرح های تجربی با انتساب تصادفی در شرایط ورزش به این نتیجه رسیدند که ورزش بطور  موفقیت آمیزی باعث بهبود رفاه و خلق و خو می شود . بلومنتال و همکارانش ( 1982 ) 16 مرد وزن که به مدت ده هفته برنامه ورزشی داشتند و 16 نفر گروه شاهد از داوطلبان جامعه بررسی کردند. نتایج آشکار کرد که ورزش اضطراب و تنش و افسردگی و خستگی کمتری را نشان داد.نویسندگان اشاره کرد که گروه ورزش تمایل به تغییر در جهت مورد نظر دارد، درحالی که همه اقدامات در همان حد و یا بدتر از آن باقی مانده است.لابتیز و همکارانش (1983 ) 18 مرد وز ن که تجربه خفیف استرس روزمره را داشتند را بررسی کردند.آنها یک برنامه هفت هفته ای ورزش هوازی  ، یک برنامه آموزش مدیریت استرس و یا یک گروه کنترل بدون درمان اختصاص دادند.فقط گروه ورزش کاهش معنی داری در رفتار نوع A نشان داد و گروه مدیریت استرس کاهش در اضطراب را گزارش داد.  یافته های رفتار استرس توسط لابتیز و همکارانش ( 1983 ) مدارکی برای بهبود بیشتر در حالت روانی ورزشکاران را ارائه می کند. گلدواتر و همکارانش ( 1985 )  ، 51 نفر از داوطلبان دانشگاه را بطور تصادفی به مدت 6 هفته با ورزش هوازی  مورد مطالعه قرار داد( n=27 ) یا در یک گروه کنترل شاهد به مدت 6 هفته (  n=24 ) به منظور به حداقل رساندن بیماری های قلبی عروقی ، درحالی که هنوز یک برنامه تهویه ظاهر شده بود( صفحه 177 ) .هیوز و همکارانش ( 1986 ) نیز بهبود خلق و خوی در درازمدت را در بین ورزشکاران مورد بررسی قرار دادند اما ارتباطی بین ورزش و خلق و خوی پیدا نکردند. این نویسندگان 21 مرد بی تحرک را بررسی کردند و از طرح متقاطع تصادفی استفاده کردند بطوری که بعد از یک برنامه درمانی 12 هفته ای ، گروه ورزشی تبدیل به گروه کنترل شد درحالی که گروه کنترل به مدت 12 هفته  تبدیل به گروه ورزش شد . نتایج در نشان دادن بهبود قابل توجه در خلق و خو برای گروه ورزش نسبت به گروه شاهد شکست خورد. در نهایت مطالعه اخیر در این منطقه ( کینگ و همکارانش 1989 ) موفق به پیدا کردن تغییرات قابل توجه در افسردگی ، تنش ، خوب بودن یا خلق و خوی پس از 6 ماه برنامه ورزش هوازی شد. این نویسندگان 120 نفر از افراد میانسال را بطور تصادفی مورد مطالعه قرار داد که به دو برنامه ورزشی هوازی مبتنی بر خانه و گروه کنترل اختصاص داد. اگرچه تناسب اندام درک شده با کاهش تنش بعد از برنامه ورزش مرتبط می باشد، تناسب اندام واقعی با بهبود روانی مرتبط نیست. چندین نگرانی روش شناسی بایستی در مورد این شش مطالعه در نظر گرفت.  ابتدا دو تا از این مطالعات کمتر از 25 نفر را بررسی کردند در حالی که اقدامات قابل توجهی انجام دادند( هیوز  و همکارانش 1986 ، لابیتز و همکارانش 1983 ) . دو مطالعه تعدادی از انصراف ها را در شرایط آزمایشگاهی نشان داد( گلدواتر و کالین 1985 ، هیوز و همکارانش 1986 ) . پنج مطالعه از شش مطالعه از برنامه های ورزشی به مدت دوازده هفته یا کمتر استفاده کردند درحالی که بسیاری با گروه های کنترل و آزمایش مطابقت نداشت.با این حال موسی و همکارانش ( 1989  ) از تعداد زیادی افراد استفاده کردند ، سه ماه پیگیری کردند و چهار روش در شرایط مختلف شدید و هوازی استفاده کردند.کینگ و همکارانش ( 1989 ) نیز تعدادی افراد انتخاب کردند که برنامه ورزش هوازی شش ماهه داشتند . متاسفانه مطالعه کینگ و همکارانش (1989 )  پیگیری نشد و گروه های کنترل را شامل نمی شود. دو مطالعه از سه مطالعه از روش همبستگی استفاده کردند که اضطراب ( هیدن و آلن 1984 ) و افسردگی ( لابستین و همکاران 1983 )  در افراد بی تحرک متفاوت است. مطالعه سوم ( ساتمن و اسماعیل 1984 ) نشان داد که نه اضطراب و نه افسردگی با فعالیت بدنی مرتبط نیستند. هیدن و آلن ( 1984 )  دانش آموزان 98 دانشگاه که خودشان انتخاب کرده بودند را به سه گروه تفکیک کردند : بدون تحرک ، فعال غیردونده که بطور منظم میکنند و متعهدین به دویدن. محققین همچنین مصاحبه ای به منظور اعتبار سطوح گزارش فرد از اضطراب و افسردگی را انجام دادند. نتایج نشان داد که هر دو گروه ورزش بطور قابل توجهی نسبت به گروه کم تحرک در هر دو حالت اضطراب افسردگی کمتری نشان دادند. داده ها آشکار کرد که صفت اضطراب گروه بی تحرک از گروه های ورزش متفاوت بود. نویسندگان نتیجه گرفتند که ورزشکاران احساس اضطراب و افسردگی کمتری نسبت به افراد بی تحرک گزارش دادند. لابستین و همکارانش ( 1983 ) 22 مرد میانسال را که از لحاظ جسمی فعال یا کم تحرک بودند را بررسی کردند. این نویسندگان دریافتند که افسردگی مهم ترین تمایز بین افراد باتحرک و بی تحرک بود که بوسیله درونگرایی اجتماعی دنبال میشد. آنها نتیجه گرفتند که فعالیت جسمی افسردگی کمتری ایجاد می کند و با تحرک ها نسبت به بی تحرک ها برونگرایی بیشتری دارند. اگرچه مطالعه سات من و اسماعیل (1984 )  بر ارتباط بیوشیمیایی بین شخصیت و تناسب اندام متمرکز شده اند ، بخشی از طرح تحقیق شبیه به مطالعه انجام شده توسط لابستین و همکارانش بود ( 1983 ) .این نویسندگان 34 مرد سالم از طیف وسیعی در شرایط آمادگی جسمانی مورد بررسی قرار دادند. برخلاف تحقیقات هیدن و آلن ( 1984) و لابستین و همکارانش ( 1983 ) ، این نویسندگان در یافتن ارتباط معنی دار بین آمادگی جسمانی و اضطراب یا افسردگی شکست خوردند.یک توضیح احتمالی ممکن است این باشد که سات من و اسماعیل ( 1984 ) زنجیره ای از تناسب اندام را بررسی کرده باشند ،  هم لابستین و همکارانش(1983 ) وهم هیدن و آلن ( 1984 ) گروه های ورزش را بطور مجزا بررسی کردند. لازم به ذکر است که از  آنجایی که هر سه مورد از طرح همبستگی استفاده می کنند ، روابط علت و معلولی نمی تواند مورد ارزیابی قرار گیرد.علاوه بر این لابستین و همکارانش ( 1983 ) تعداد زیادی از اقدامات وابسته با حجم نمونه نسبتا کوچک را بررسی کردند.