مشخصات مربوط به شکل گیری و کارایی سیستم های موازی در مقیاس بزرگ Performance Properties of Large Scale Parallel Systems

Abstract

There are several metrics that characterize the performance of a parallel system, such as, parallel execution time, speedup and eciency. A number of properties of these metrics have been studied. For example, it is a well known fact that given a parallel architecture and a problem of a xed size, the speedup of a parallel algorithm does not continue to increase with increasing number of processors. It usually tends to saturate or peak at a certain limit. Thus it may not be useful to employ more than an optimal number of processors for solving a problem on a parallel computer. This optimal number of processors depends on the problem size, the parallel algorithm and the parallel architecture. In this paper we study the impact of parallel processing overheads and the degree of concurrency of a parallel algorithm on the optimal number of processors to be used when the criterion for optimality is minimizing the parallel execution time. We then study a more general criterion of optimality and show how operating at the optimal point is equivalent to operating at a unique value of eciency which is characteristic of the criterion of optimality and the properties of the parallel system under study. We put the technical results derived in this paper in perspective with similar results that have appeared in the literature before and show how this paper generalizes and/or extends these earlier results.

چکیده فارسی

چندین متریک و اندازه استاندارد وجود دارد که مشخص کننده کارایی و شکل گیری مربوط به سیستم موازی مانند زمان اجرا شدن موازی، تسریع و کارایی می باشد. تعدادی از مشخصات مربوط به این استانداردهای متریک مورد مطالعه قرار گرفته بود. برای مثال این یک حقیقت شناخته شده می باشد که یک معماری موازی مشخص و یک مساله مربوط به اندازه ثابت شده مورد بحث قرار گرفته است و تسریع مربوط به الگوریتم موازی برای افزایش یافتن با تعداد فزاینده ای از پردازش کننده ها ادامه نیافته است. این معمولا تمایل به اشباع شدن یا حداکثر شدن در یک محدوده معین دارد. بنابراین این برای به کار بردن بیش از یک تعداد بهینه ای از پردازش کننده ها برای حل کردن یک مساله براساس یک کامپیوتر موازی ممکن نیست که مفید باشد. این تعداد بهینه از پردازش کننده ها بستگی به اندازه مساله، الگوریتم موازی و معماری موازی دارد. در این مقاله ما اثر مربوط به بالاسری های پردازش کننده موازی و درجه مربوط به همزمانی الگوریتم موازی را براساس تعداد بهینه ای از پردازش کننده هامورد مطالعه قرار داده ایم که این موارد به صورت ملاکی برای بهینه بودن مورد استفاده قرار می گیرد که زمان اجرا شدن موازی را به حداقل می رساند. ما سپس ملاک بسیار کلی تری از بهینه شدن را مورد مطالعه قرار می دهیم و چگونگی اجرا شدن را در نقطه بهینه نشان می دهیم که معادل با اجرایی شدن در یک مقدار منحصر به فردی از کارایی است که مشخص کننده ملاکی از بهینه شدن و مشخصات مربوط به سیستم موازی تحت مطالعه است. ما نتایج فنی به دست آمده در این مقاله را در دیدگاهی با نتایجی مشابه مورد بررسی قرار داده ایم که در مقاله قبل از این نشان داده شده است و علاوه بر این نتایج کلی شده و نتایج اولیه نیز به صورت گسترده در این مقاله نشان داده شده است.

مشخصات

توسط: Anshul Gupta and Vipin Kumar مجله: Journal of Parallel and Distributed Computing سال انتشار: 1993 میلادی تعداد صفحات متن اصلی: 21 تعداد صفحات متن ترجمه: 26 تاریخ درج: ۱۳۹۵/۸/۲۶ منبع: دیتاسرا

خرید آنلاین فایل ترجمه

عنوان: مشخصات مربوط به شکل گیری و کارایی سیستم های موازی در مقیاس بزرگ حجم: 314.11 کیلوبایت فرمت فایل: pdf قیمت: 129500 تومان رمز فایل (در صورت نیاز): www.datasara.com نرم افزارهای مورد نیاز: winrar - adobe acrobat - office